Sommige mensen die ernstig zijn getraumatiseerd in hun jeugd lijken de rest van hun leven van de ene teleurstelling in de andere terecht te komen. Dit is niet zo gek, de ACE-study laat zien dat mensen met vroegkinderlijk trauma grotere kans lopen op sociaal-emotionele problemen als angst, agressie, verslaving, depressie, zelfmoord, sociaal disfunctioneren, burn-out en voortijdig schoolverlaten (Van der Kolk 2015). Hiernaast hebben deze mensen een grotere kans op ernstige gezondheidsproblemen zoals hart- en vaatziekten, kanker, infectie en (auto)immuunziekten (Shonkoff et al. 2012; Shonkoff & Garner 2012).
In gewone taal hebben deze mensen een veel lagere kans om mee te doen in onze maatschappij dan gemiddeld. Dit wordt nog veel te weinig onderkent, laat staan dat er adequate hulp is voor deze mensen. Vaak vallen deze mensen in onze GGZ in de categorie ’te complex’ en kunnen daardoor niet behandeld worden, ondanks dat ze een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen. En als ze al in de GGZ terecht komen, komen ze meestal op verkeerde plekken terecht, met destrasteuze gevolgen. Sommigen zoeken hun heil in het alternatieve circuit en hebben daar soms baat bij, maar soms ook niet. Wat zeker is, is dat dit voor de meesten niet te betalen is, eenvoudigweg omdat de kosten van de alternatieve zorg niet te dragen is voor iemand die op bijstandsniveau leeft.
Voor de wet vallen mijn diensten vallen onder de ‘alternatieve zorg’, ook al werk ik grotendeels evidence based en practice based. Over het algemeen hebben mensen baat bij mijn therapie al is het maar voor een klein stukje van het totale proces.
In het verleden heb ik zelf traject tegen een laag tarief aangeboden voor deze mensen maar daarmee sneed ik mijzelf in de vingers. Ik ben kleine zelfstandige en moet al mijn kosten zelf dragen. Zoals veel van mijn collega’s blijft er weinig over om pensioen op te bouwen, een arbeidsongeschiktheidsverzekering af te sluiten of mijzelf vakantiegeld te geven. Het meeste geld gaat op aan huur, premies voor beroepsverenigingen, continue studie, supervisie, leertherapie, etc. Met andere woorden, zelfstandig zijn is leuk maar mijn ‘baas’ heeft geen secundaire voorwaarden.
Ik mag tegelijkertijd niet klagen, ik doe het goed genoeg als ondernemer. Mijn wachtlijst is nog steeds groter dan ik aankan dus heb een constante inkomensstroom. Het is alleen triest dat mensen hun traject moeten afbreken omdat ze het gewoonweg niet kunnen betalen. En niet omdat ze op vakantie willen, of een nieuwe auto willen kopen maar omdat ze het gewoon niet hebben.
Mijn idee is dus een selecte groep cliënten te laten sponsoren door weldoeners die een klein bedrag kunnen en willen sponsoren waarmee deze cliënten toch een aantal sessies kunnen afnemen. Ze krijgen dit niet voor niets. Ik wil ze nog steeds een deel zelf laten betalen naar rato van hun inkomen. Hiermee behouden ze nog steeds het gevoel dat ze het zelf mogen doen, maar dat ze hiernaast ook geholpen mogen worden. Dit laatste misschien wel voor de eerste keer in hun leven.